آنجا، جای او نیست

فکرشهر ـ الهام راسخی: شاعر بی قرار دشتستان به دیار باقی شتافت. شاید به خاطر این که به قول خودش وضعش بد بوده و بد بوده و هر روز رو به بدتری بود. مرگش و قبل از آن افتادنش در بستر بیماری تمام خبرهای کرونایی را پس زد و دست دعاها را به سوی خودش کشاند. شاعری که نه تنها شاعران و هنردوستان او را می‌شناختند بلکه بیشتر مردمان عادی و حتی آدم های کم سواد نیز با اشعارش آشنا و برخی از آنها را از بر بودند. وقتی خبر فوت این شاعر گرانقدر تایید شد، تمام پروفایل ها یکی بعد از دیگری تغییر کرد. هر کسی در گالری موبایل یا آلبوم های خود می گشت تا عکسی با وی پیدا کند و به دیگران نشان دهد که آهای من هم بله! اما بعد از مرگش هم اقبالش بلند نشد و  همچنان زیر تُل جِوری خوابیده بود؛ چرا که هیچکس از خود نپرسید شاعری که خبر فوتش را از شبکه دوم صداوسیما و از اخبار سراسری اعلام کردند، قرار است کجا دفن شود؟! مثل مردم عادی و در کنار آنها؟! اگر کسی از شهر یا استان دیگری خواست به سر مزار ایشان بیاید، باید ساعت ها در میان قبرهای نامنظم و هردمبیل قبرستان قدیمی برازجان سرگردان شود؟! یا 50 سال دیگر که از این قبرستان، جز تکه سنگ هایی که نوشته هایشان را باد برده و آفتاب روزگار آنها را سوزانده، چیزی نمانده بود، آیا مزار این شاعر عزیز هنوز پابرجا خواهد بود؟ برای شاعری که فرق سر دشتستان بود، جایی بهتری سراغ نداشتید که آرام گیرد؟ می‌خواهید وقتی آیندگان از او نام بردند و سراغ مزارش را گرفتند، چه بگویید؟؟ بگویید در قبرستان قدیمی خاک شد و حالا محل دفنش گم شده است؟! مثل مرحوم «مرتضی انوشه» که تا زنده بود نه کسی به قول هایی که درباره خرید کتاب هایش داده بود عمل کرد و نه قرارهای بعد از مرگش را به سرانجام رسانید. او هم در میان مردم عادی به خاک سپرده شد و با این که خود در مراسم خاکسپاریش حضور داشتم، اما بارها نتوانستم در میان قبرهای لنگه به لنگه ی قبرستان برازجان، مزار شریف ایشان را پیدا کنم. تا کی می خواهید هنرمندان را جا به جا و دور از هم دفن کنید؟ ای کسانی که خوب وعده می دهید و بسیار عکس می گیرید، آیا در کشمکش های فراوان برای تعین محل آرامستان جدید که عمدتا هم بی نتیجه بود، واقعا به فکرتان نرسید که باید قطعه ای برای هنرمندان، نویسندگان و شاعران در نظر بگیرید یا تعمدا این کار را می‌کنید که در میان گورها گم شوند؟؟ همانطور که پیش از این دو عزیزی که نامشان آورده شد، قطعا بوده اند شاعران و هنرمندانی که نه نامی از آن ها مانده و سنگی که نشان دهد خانه ی ابدی آن ها آنجاست. 

مطمئنا بسیاری از مردم ارادت خاصی نسبت به این شاعر بزرگ دارند، اما به خاطر خطر انتقال بیماری کرونا در مراسم خاکسپاری این مرحوم شرکت نکردند و ترجیح دادند بعدا و در خلوت سری به مزار وی بزنند، آن وقت باید چه کنند؟ آدرس را باید از چه کسی بگيرند؟ یا اگر فردی بلد بود و خواست آدرس مزار ایشان را بدهد باید چگونه نشانی بدهد؟ بگوید ردیف چندم؟ قطعه چند؟؟ چه اصلی را رها کرده و چه فرعی را سفت گرفته اید؟؟ 10 سال است که درباره آرامستان جدید بحث است، اما کسی حرفی از قطعه هنرمندان نمی زند. اکنون شاعر شریفی را در میان قبرهای لنگه به لنگه ی گورستانی خاک می کنید که همین حالا هم ظرفیتش پر شده و دیگر جایی ندارد و دیر یا زود با انتقال اجساد به آرامستان جدید، کم کم این قبرستان هم مثل دیگر قبرستان هایی که قبلا بوده و حالا اثری از آن باقی نمانده است، از بین خواهد رفت و اثری از کسانی که در خاک آن آرام گرفته اند، نمی ماند. به قول دوستی اگر شهر دیگری ادعا می کرد که «کمالی» از آن ماست، چه یقه ها که دریده نمی‌شد و چه خون ها که به جوش نمی‌آمد؛ اما حالا که کمالی سند شش دانگ خودش را به نام دشتستان زده، چه کردیم؟؟ حتی زمینی را برای او و دیگر هنرمندان اختصاص ندادیم. حتی به این فکر نکردیم که اگر آیندگان خواستند درباره هنرمندان شهر تحقیق کنند، نمی توانند آنها را  پيدا کنند، زیرا هرکدام در جایی و دور از هم آرمیده‌اند. 

«رسول پرویزی» در شیراز، «منوچهر آتشی» در بوشهر، «فرج اله کمالی» و «مرتضی انوشه» گم شده در قبرستان قدیمی برازجان و... 

بعدها اگر کسی درباره این که برای این هنرمندان چه کردید از شما سوال کرد، چه پاسخی می دهید؟! می‌خواهید بگویید که پروفایلتان را برای یک روز یا کمتر عوض کردید؟! 

قطعا 50 سال دیگر کسی به یاد نمی آورد چه کسی برای مرگ مرحوم کمالی پروفایلش را عوض کرد یا پست گذاشت، اما قطعا از خود خواهند پرسید که مسوولان آن زمان کجا بودند و چرا برای شاعران و نویسندگان شهر محلی را قرار نداده اند؟ شاعران، نویسندگان و هنرمندانی که تعدادشان هم کم نیست.