جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳
جستجو
آخرین اخبار استان بوشهر
مطالب بیشتر
اختصاصی «فکرشهر»
فکرشهر ـ دی سامی: روز سوم عید بی که صُوِ گَه وُ صدُی گُرُمبه وُ گُرتراق وُ خُو راساویدُم؛ گفتم ای ماشاالله انگاری خدایم استغفرالله جَر دِسِشه؛ خدا والا تو خو مانه زَلترک کردی، او از کروناتِ، ایم از گُرُمبت؛ گرمبه نی خو، قِضُی بلندِ آسمونیه؛ اِی میخی صافمون کنی خو بُکُ دیه سیچه پامون بونه میکنی؛ تو همی هیسُ وِیس صدُی پیام گوشیم اومه؛ سی کردم تا سکی یِ؛ اول دلم خاشاوی گفتم حتما میخا بعد بارون بریم پیاده روی؛ ما خو صد تا کدخدا داریم؛ سکی دم فدح کشیکمه میده، دی زاغوعَم مث باز کیچه ی میپُیه نمیله جنبنده صحرا واوو...
کد خبر: ۷۲۵۲۲
چهارشنبه ۱۱ تير ۱۳۹۹ - ۱۱:۴۸

فکرشهر ـ دی سامی: روز سوم عید بی که صُوِ گَه وُ صدُی گُرُمبه وُ گُرتراق وُ خُو راساویدُم؛ گفتم ای ماشاالله انگاری خدایم استغفرالله جَر دِسِشه؛ خدا والا تو خو مانه زَلترک کردی، او از کروناتِ، ایم از گُرُمبت؛ گرمبه نی خو، قِضُی بلندِ آسمونیه؛ اِی میخی صافمون کنی خو بُکُ دیه سیچه پامون بونه میکنی؛ تو همی هیسُ وِیس صدُی پیام گوشیم اومه؛ سی کردم تا سکی یِ؛ اول دلم خاشاوی گفتم حتما میخا بعد بارون بریم پیاده روی؛ ما خو صد تا کدخدا داریم؛ سکی دم فدح کشیکمه میده، دی زاغوعَم مث باز کیچه ی میپُیه نمیله جنبنده صحرا واوو.

پیامِ واز کردم تا سکی نوشته یُوم یُومِت بیو که دی تَکِشِ زده دیوار تو دروازه نشسه؛ ماسک و دسکشمه ورداشتم وُ رَه بیرَه کردُم تو بارونکو خُمِ رسوندُم دمِ فِدَح دِی علی؛ سکی دِرِ واز کرد، رفتم داخل تا دی علی همیطر که تَکِشه زده دیوار چُر کرده نشسه زمین؛ گفتم بد نبو، باپیر باکیش واویده؟ گفت دی سامی دسم وُ دامنت، علی دوش تالا کُفه میکنه؛ نِمی بِچَم چِشه؛ لیوانشم جدا کرده؛ نزیکمونم نمیا؛ میترسم زُونُم لال...

دیه نِتِرِس گپ بزنه سِرِشِ ناهاد ری کَنجیلش وُ سَر کِ وُ گِروِه و فشار خوش میوُرد تا صداش در نیا؛ نمیفهمیدُم چه کنم که دلش آروم بگیره؛ کمی بارون وافتیده بی؛ دی زاغو که مرتب وا جاروفش تو کیچه کیشیک میدا که کسی صحرا نواوو همیکه دید در فدح دی علی وازه تنگس تو فدح؛ یه سیلی وُ جاروف پنگی نی که پِرِ قدش بی کردم و قبل از ایکه چی یَم بگو گفتم: علی دی علی کفه میکنه؛ دی علی زهلش رفته کرونا بو؛ دی زاغو سیل تحلی وُ دی علی کرد و گفت وری سرپا سیچه مُروُی بد میزنی و رفت یواش درِ حالِ واز کرد؛ سرشه کرد داخُل گفت بووی ریت ورگرده سکو پرشت برده، ایخو بو وایتکس دنیُیِ ورداشته؛ برو دِرِلِ واز کو که ای بچه هیچش نی فِقَه سینش بو زده؛ کم بارهنگی بو دا وُ اُو ریش کرد و گفت بیداراوی بدینِش تا بخاره، یک ساعت بعدشم اُوشه سیش دم کنین؛ پای همینا دواش کنین بینم چه ویمو؛ تو ای اوضای کرونا فعلا نمیخا بیرینش دکتر؛ گفتیم باشه؛ دِرِلِ واز کردیم وُ دوایِ دادیم علی؛ انگاری اویی بی که ری تش رختی؛ علی دی کُفه نکرد؛ دی علی که دلش جا گرفت مانم واگشتیم خونه.

سواش دی علی باز همی بنو بساطه سی ما رَه انداخت؛ دواره مونه بدوخت و دی زاغو فراخونده واویدیم؛ دی زاغو ای کِشه رَه سر جِل و جای علی؛ مث پوارو  عینکشه ری چیشل خُردو بی مرزنگش جوجا میکرد و دقیق همه جایه بو میکشی؛ تا ایکه پوزشه ناهاد دم پتو و بالشت علی و گفت ای دیمِتونِ بکنن ایخو جاشم بو وایتکس میده؛ دی علی گفت ها ششتمشونه تا جی بچم پاک بو؛ دی زاغو گفت ای وا کار نکنی، بندازشون افتو؛ خو که بچیکو ورتون خفه نواوی؛ دی علی گفت پاک شی سر سکی یِ؛ حتما اومده یواشکی توش او وایتکس رخته، دس و پِلنگ خومم پاکی زخماویده؛ سکی گفت دی والا دیوار کوتاکتر مو پیدا نکردی؟ حلا اِی دل دیم جا میگیره مانعی نداره؛ همینجو دی زاغو گفت: بتا بچیکو خو واوو سزاتونه میدُم، ایسونم نمیخا تو خر هم کنین، فقط میفهمم که کلویی سنگی تو چَه میندازه که صد تا عاقل مث مونم زورکی درش میاره؛ والله بخدا...

ارسال نظر
آخرین اخبار
مطالب بیشتر