ماهنامه اجتماعی ـ سیاسی فکرشهر در «ته‌مقاله» آخرین شماره خود به وعده‌های انتخاباتی کاندیداهای مجلس اشاره کرد و نوشت:
\n\n
این دیگر به یک عرف تبدیل شده؛ زمان انتخابات که می رسد، کاندیداها با ده ها و صدها وعده و قول رنگارنگ و بعضا کذب وارد عرصه می شوند؛ از ایجاد اشتغال و آوردن پول نفت سر سفره ها گرفته تا ایجاد پل شیشه ای روی کوه!!
\n\n
از آن بدتر هم شهروندان هستند که یا بر اساس ساده دلی یا مسایل سنتی و خانوادگی و یا عدم آشنایی با وظایف یک نماینده به آن کاندیدایی که بیشتر از همه وعده می دهد، رای می دهند؛ وعده هایی که گاه به هیچ وجه عملی نیست؛ مثل حل معضل اشتغال که نه به یک ارگان و قوه که به کمک و همراهی همه ی نهادهای ایران اسلامی نیازمند است و از دست یک نماینده در این باره کاری بر نمی آید...
\n\n
ولی مردم با تصور این که کاندیدای مورد نظر صادق است و وعده هایش را می تواند عملی کند و با در نظر گرفتن نقش اجرایی برای نماینده ـ در حالی که یک نماینده ی مجلس وظیفه اش قانون گذاری است و نه اجرای قانون ـ به وی رای می دهند و 4 سال هم منتظر می مانند تا شاید وعده ها محقق شود...
\n\n
14دی ماه، بررسی صلاحیت کاندیداهای انتخابات دهمین دوره ی مجلس شورای اسلامی در هیات های اجرایی انتخابات در استان ها، به پایان رسید تا برخی نامزدها که از ماه ها و حتی سال ها قبل فعالیت انتخاباتی خود را آغاز کرده بودند، با قدرت بیشتری به دادن وعده های تو خالی و گاه سخنان غیر واقع ادامه دهند؛ کاش هیاتی هم بود که صلاحیت کاندیداها را از بعد وعده ها و توانایی هر نامزد برای تحقق آن ها بررسی می کرد، تا کار مردم و شهروندانمان راحت تر باشد برای تشخیص راستی و درستی در میان این همه کژی و ناراستی.
\n\n
به هر حال، این قصه سال هاست که تکرار می شود؛ کاندیدای وعده دهنده به مجلس می رود و نماینده می شود و 4 سال هم به خوبی و خوشی سر می کند و از دور برای مردم دست تکان می دهد تا همانطور که خودش وعده ها و قول ها را فراموش کرده، دیگران نیز آن ها را به فراموشی بسپرند...
\n\n
\n
