فکرشهر: عصر ایران نوشت: این روز‌ها نمایندگان مجلس در حال تصویب برنامه هفتم توسعه هستند، اما زنده شدن حقابه تالاب‌ها و دریاچه‌ها سهم ناچیزی از برنامه دارد.
برنامه‌های توسعه پیش از انقلاب شروع شدند. بعد از انقلاب ۶ برنامه تدوین و اجرایی شد. حالا نوبت به برنامه هفتم رسیده. از ابتدا سهم محیط زیست در برنامه‌های توسعه کم بود، اما رفته رفته بهتر شد. بالاخره در برنامه چهارم یک فصل کامل به محیط زیست داده شد. حالا در برنامه هفتم اتفاق عجیبی رخ داده. فصل محیط زیست از برنامه حذف شده است.
تنها ۹ درصد از کل برنامه هفتم مربوط به احکام محیط زیستی است. این در حالی است که برنامه‌های توسعه باید با توجه به نیاز کشور تدوین شوند. وضع تالاب‌ها و محیط زیست کشور این روز‌ها تعریفی ندارد. برنامه هفتم هم در حالی حواسش به وضع تالاب‌ها و دریاچه‌ها نیست که هر تالاب یا دریاچه در کنار خود جمعیتی گرد آورده و شغل و کار و کسب در اطراف آن ایجاد شده. خشک شدن تالاب‌ها و دریاچه‌ها بیکاری و مهاجرت را زیاد می‌کند. علاوه بر آن گونه‌های جانوری و گیاهی از بین می‌روند. ریزگرد‌ها و سرطان در انتظار مردم شهر‌های اطراف دریاچه‌ها است. در این شرایط برنامه هفتم توسعه تنها در ماده ۳۸ به تالاب‌ها پرداخته، آن هم نه اینکه فکری برای پر آب شدن آن‌ها کند. تنها بر مدیریت یکپارچه آن‌ها تاکید شده است.
در یکی از ماده‌های این کمیسیون پیشنهاد شده بود که سالانه نزدیک به ۱۱ میلیارد مترمکعب آب برای زنده ماندن دریاچه‌ها و تالاب‌ها در نظر گرفته شود، اما همین بند هم در صحن مجلس حذف شد. علاوه بر آن محیط زیست موضوعی نیست که بشود یک شبه مشکلات آن را حل کرد. باید در تمام برنامه‌ها محیط زیست را جدی بگیریم، اما گویا قانونگذاری‌مان هم ادامه همان راهی است که در عمل رفته‌ایم.
