فکرشهر ـ الهام راسخی: یکی از روزهای زمستانی سال گذشته وقتی که افراد صبح زود به محل کار خود می رفتند با دیوار جدیدی در شهر رو به رو شدند. دیواری که با یک طرح و نقاشی پوشیده شده و روی آن چند جالباسی نصب شده بود. بالای آن اینطور نوشته بود:«نیاز نداری بگذار، نیاز داری بردار»
بعد از آن هر روز مردم وقتی که سوار بر ماشین، از کنار دیوار مهربانی رد می شدند، نگاهی هم به دیوار می انداختند که ببینند لباسی گذاشته یا برداشته شده یا نه؟! هنوز زمان زیادی از راه اندازی این دیوار نگذشته بود که دیوار مهربانی دیگری در خیابان دیگری از شهر ساخته شد. دیوارهایی که بر خلاف نامشان، مردم خیلی با آنها مهربان نبودند. لباس های که می گذاشتند اغلب به حدی کهنه و مندرس بود که فرد دیگری هم که لباس های بهتری برای اهدا به نیازمندان داشت، رغبتی به گذاشتن آن روی دیوار نشان نمی داد، زیرا که از برداشتن آن توسط نیازمندان و رسیدن به دست آن ها مطمئن نبود.
آویزان بودن لباس های زشت و کهنه در شلوغ ترین نقاط شهر علاوه بر زشت کردن چهره ی شهر، هیچ همخوانی با نام و نقاشی روی دیوار نداشت. برای برخی مردم هم وجود این دیوار به یک سرگرمی و سوژه خنده تبدیل شده بود؛ این که هر روز ببینند چه گذاشته و چه چیزی برداشته شده یا این که در صحبت های روزمره ی خود وقتی که از بالا رفتن قیمت اجناس گله داشتند، می گفتند که باید برویم از روی دیوارمهربانی لباس برداریم!
این وضع به همین منوال ادامه داشت تا این که وقتی سحرخیزان مثل همیشه به محل کار خود می رفتند، با جای خالی دیوار مهربانی مواجه شدند!! دیواری که عمر زیادی نداشت و زود به بن بست رسید. برای اطلاع از چرایی به وجود آمدن این دیوارها، با معاون فرهنگی شهرداری گفتگو کردم. پورجم، ابتدای شکل گیری دیوار مهربانی را پیشنهاد فعالان مدنی و گروه های خیر عنوان کرد و ادامه داد: دو گروه خیر به ما دیوار مهربانی را پیشنهاد دادند و ما مکانی را برای آن ها در نظر گرفتیم و قرار بر این شد که خودشان موضوع را پیگیری کنند، اما متاسفانه مردم استقبال خوبی نکرده و لباس های خیلی کهنه آنجا می گذاشتند و افراد خاصی آنها را می بردند.
معاون فرهنگی شهرداری که معتادین و برخی از افرادی که تعمیرگاه داشتند را به عنوان بردارنده ی لباس های دیوار مهربانی معرفی می کرد، گفت: باید مکانی مشخص شود که مردم لباس هایشان را آنجا تحویل بدهند، لباس ها شسته و تمیز شود و به دست کسانی که از طرف بهزیستی و کمیته امداد معرفی می شوند رسانده شود.
پورجم اضافه کرد: در حال حاضر بیشتر دیوارهای مهربانی در کل کشور جمع آوری شده و به جای آن سرای مهربانی ساخته شده است؛ مکانی که توسط افراد خیر اداره می شود و افراد نیازمند برای رفع نیازمندیشان به آنجا مراجعه می کنند.
هر چه بود، گذاشتن دیوار مهربانی جدا از دغدغه ای که برای رفع نیاز افراد در مضیقه داشت، اما شاید موقع ساخت چنین سازه ای به این فکر نشده بود که اکثر نیازمندان واقعی افراد آبروداری هستند که هرگز دوست ندارند کسی از نیازشان باخبر شده و موقع دریافت کمک دیده شوند.
