فکرشهر: کمی آن طرف تر، نزدیک خلیج تا ابد فارس، ورزشکارانی بودند که قلب بوشهر با مدال ها و افتخارات آن ها می تپید؛ ورزشکارانی از جنس الماس، دوندگانی با چهره های سوخته در گرمای تابستان آن هم با دمای بالای 50 درجه سانتیگراد؛ آن ها که با تمام عشق بدون هیچ چشم داشتی در پیست خاکی استادیوم تختی عشق خود را به دو و میدانی به نمایش می گذاشتند، بدون تعطیلی! بدون مرخصی! بدون حقوق!
امروز که در سایت های ورزشی کشور گشتی می زدم، اسامی دو و میدانی کارانی را دیدم که برای شرکت در مسابقات آسیایی انتخاب شده بودند، لیکن آنجای ماجرا سوزناک بود که نامی از استان بوشهر به چشم نمی خورد، همان استانی که یک زمان در دوهای امدادی بی رقیب بود؛ همان استانی که سرعتی هایش همیشه حرفی برایگفتن داشتند؛ همان استانی که پرشی هایش هنوز هم که هنوز است نامشان بر سر زبان است.
کمی تأمل نیاز است تا بدانی چرا و چگونه به این فلاکت ورزشی رسیده ایم! مسئولینی بی کفایت و بی دغدغه آن هم از نوع ورزشی اش!
آهی از ته دل می کشم و افسوس می خورم به آن روزها که بر فراز پایتخت، پرنده های دشتستانی پرواز می کردند. دلم برای پروازهای آن زمان تنگ شده است؛ آن زمان که وقتی وارد شیرودی می شدیم مدام ما را به هم نشان می داند...
* حمید حسینی زاده
