مدعی خواست که از بیخ کند ریشه ما / غافل از آنکه خدا هست در اندیشه ما
منت خدایی راکه اگر به حکمت ببند دری / برحمت گشاید در دیگری.
روزگاری نچندان دور، نویسنده محترم کتاب دلیران تنگستان، مرحوم محمد حسین رکن زاده ادمیت، بنا به هر دلیل که خوشبینانه ترین نگاه به آن، عدم مطالعه ی کافی و در دست نداشتن منابع نوشتاری تاریخی آن دوران و یا کاستی و سستی در تحقیق و پژوهش بیشتر و چنانچه تحقیقی نیز صورت پذیرفته منبع آن توسط شیخی در تهران بنام عبدالرسول چاهکوتاهی، هر چند خود، برادران و پدرشان زمانی دوش بدوش رزمندگان با اجنبی در مبارزه بودند, اما بعدا دستان پلیدش به خون شهید والامقام شهید میرزا محمدخان غضنفرالسلطنه دوست و هم پیمانش آغشته شد که برای تمامی ابدیت این ننگ بر پیشانی اش ممهور شد. با این جنایت ننگین بسا که نام نیک پدر بزرگوارش شیخ حسین چاهکوتاهی راخدشه دار ساخت و برای تبرئه خود از این جنایت، نقش بی بدیل شهید غضنفر و مبارزین دشتستان را کم رنگ و به قلب حقایق تاریخ پرداخت که از توصیف یک قاتل در وصف مقتول بی گناه خود جزء این هم انتظاری نیست .
و اگر با عینک بدبینی به متن مسطور آن کتاب بنگریم، غرض ورزی و کتمان حقیقت های آشکار که نویسنده از شنیده های نادرست که به او القاء شده همراه با تفکرات خود مکتوب کرده و چون همیشه اشتباه اول سر آغاز اشتباهات دیگر است، در سریالی که به همین نام در فاصله بین سال های 1350 تا 1352 شمسی به کارگردانی اقای همایون شهنواز در 14 قسمت که به علت نبودن امکانات امروزی بصورت سیاه سفید تهیه و در سال 1354 شمسی که همزمان با درگذشت نویسنده کتاب بود، از تلویزیون ملی ایران به نمایش در امد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی نیز مجددا بدون هیچ تغییری از سیمای جمهوری اسلامی و در چند نوبت در شبکه استانی بوشهر بازپخش شد؛ گرچه گفته اند اقای شهنواز و تهیه کننده این سریال اقای ملک ساسان اویسی برای تهیه و تدوین این مجموعه از 11 کتاب ترجمه شده و 7 کتاب ترجمه نشده و روزنامه های حبل المتین و عصر جدید و همچنین 110 فقره سند و 1800 قطعه عکس و یاداشت های مبارزین سود برده اند، اما یقینا جان مایه این سریال برگرفته از کتاب دلیران تنگستان که به روایت شیخ عبدالرسول چاهکوتاهی است، جان مایه گرفته و کارگردان نیز آنچه از این رمان برداشت کرده را به تصویر کشیده که با پخش قسمت های 14 گانه این سریال در اذهان مردم ایران اینگونه رقم خورد که حکایت رهبران و رزمندگان دشتستان همین بوده که دیده اند و بس.
و فاصله زمانی شهادت رئیس علی دلواری پس از <43 روز> از آغاز نبرد و ائتلاف سران و پذیرش رهبریت و بر دوش گرفتن پرچم مبارزه توسط گرد زمانه، شهید میرزا محمدخان و نبرد و جانفشانی های دلیر مردان و شیر زنان برازجان و دشتستان در بست چغادک و نبرد لرده و دیگر وقایع غرورآفرین از آغاز تا انتها ی مبارزه مغفول ماند و فریاد و اعتراض معدود مردم برازجان و دشتستان از جمله مقاله <دلیران برازجان در سریال تنگستان فراموش شده اند > به قلم مرحوم محمد حسن مطهری برازجانی که در روزنامه کیهان بشماره 9847 چاپ شد نیز، بجایی نرسید .
اما از آنجا که عدو شود سبب خیر گر خدا خواهد، یک تندیس برنزی بی جان توانست همچون پیراهن از قفا دریده شده حضرت یوسف زبان گویای دلیر مردان و شیرزنانی شود که به همراه سردار سترگ خود شهید برنا، حاج میرزا محمد خان حماسه های جاودانی را رقم زدند. و امروز عمل امران، عاملان و ناهیان نصب این تندیس معجزه گر در این چندسال اخیر که یا عالمانه و شاید جاهلانه با نصبش مخالفت داشتند، باعث شد که این مردم وطن پرست و حقشناس با همدلی و وفاق، آنچنان با تحقیقات مجدانه و اظهار نظرهای حکیمانه و نوشته های ادیبانه و دفاع جانانه خود چون بادهای طوفنده ای ابرهای سیاه آسمان لجوجانه این قلیل افراد بی توجه به مفاخر و گذشته پر افتخار نیکان خود را کنار زده که آسمان زلال حقیقت نمایان و چهره تابناک این اختران مبارز راستین بیش از هزاران جلد کتاب و سریال کذایی شناخته شود .
حال کمتر کسی از نسل جوان و نوجوان امروز و میان سال و دیرینه سال دیروز است که شناخت کاملی از شخصیت شهید غضنفرالسلطنه و هم رزمانش نداشته باشند و اگر ما امروز بجای انتقاد و سرزنش از ممانعت کنندگان نصب این تندیس به ان ها دست مریزاد هم بگوئیم، چندان به بیراهه نرفته ایم؛ چرا که اینان ناخواسته به باز شناسی و بهتر شناسی این شهید بزرگوار کمک و یاری کردند و این شد که اگر تا دیروز به علت صعب العبور بودن و گردنه های کوهستانی تربتش که در جوار امام زاده شاه پسرمرد ارام گرفته زائر کمی داشت، امروز سیل عاشقان، خاک آن گور را توتیای چشم خود کرده و بر سنگ نبشته مزارش می خوانند:
هیچ دانی رهگذر اینجا که در خاک اندر است
آنکه نامش تارک تاریخ را زیب و فر است
این سپهسالار شیر افکن شهید نامدار
خان دشتستان غضنفر سلطنه نام آور است
