ژن مو‌های قرمز می‌تواند توضیح دهد چرا برخی زخم‌ها هرگز التیام نمی‌یابند

فکرشهر: میلیون‌ها نفر در سراسر جهان با زخم‌هایی زندگی می‌کنند که به سادگی التیام نمی‌یابند. این زخم‌های طولانی‌مدت که اغلب به دلیل دیابت، گردش خون ضعیف یا فشار ایجاد می‌شوند، می‌توانند دردناک باشند، مستعد عفونت باشند و کیفیت زندگی را به شدت تحت تأثیر قرار دهند. در موارد شدید، ممکن است منجر به قطع عضو شوند.

به‌گزارش فکرشهر از انتخاب و به نقل از sciencealert؛ درمان‌های فعلی فقط به مدیریت علائم کمک می‌کنند و همیشه مشکل اصلی را رفع نمی‌کنند. به همین دلیل، استفاده از پانسمان، آنتی‌بیوتیک و مراجعه مکرر به کلینیک‌ها، اغلب ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول می‌کشد. برای بسیاری از افراد، این چرخه هرگز واقعاً پایان نمی‌یابد.

اما جدیدترین تحقیقات منتشر شده توسط همکاران و من دیدگاه تازه‌ای ارائه می‌دهد درباره اینکه چرا برخی زخم‌ها التیام نمی‌یابند و به یک مسیر درمانی بالقوه جدید اشاره می‌کند.

مطالعات اخیر نشان می‌دهد که سلول‌های آسیب‌دیده می‌توانند برای بهبود زخم، ضایعات خود را “بیرون بریزند”

با بررسی بافت انسانی و مدل‌های تجربی، ما دریافتیم که مولکولی در پوست به نام MC۱R در زخم‌های مزمن به‌طور مداوم دچار اختلال است. وقتی این مولکول تحریک می‌شود، پوست قادر است التهاب را کاهش دهد و روند بهبودی را دوباره آغاز کند.

MC۱R بیشتر به خاطر چیزی کاملاً متفاوت شناخته می‌شود: این ژن مسئول مو‌های قرمز و پوست بسیار روشن است. اما MC۱R کار‌های بیشتری فراتر از تعیین رنگ پوست انجام می‌دهد.

این مولکول در انواع مختلف سلول‌های پوستی یافت می‌شود، از جمله سلول‌های ایمنی، کراتینوسیت‌ها (سلول‌هایی که لایه خارجی پوست را می‌سازند)، فیبروبلاست‌ها (سلول‌هایی که بافت جای زخم تولید می‌کنند) و سلول‌هایی که رگ‌های خونی را پوشش می‌دهند. این بدان معناست که MC۱R می‌تواند چندین بخش از فرآیند بهبودی را تحت تأثیر قرار دهد.

روند بهبود زخم بسیار پیچیده‌تر از فقط “بستن زخم” است

پوست ابتدا التهاب را تحریک می‌کند (پاسخ اولیه بدن برای حذف میکروب‌ها و بافت آسیب‌دیده) و سپس به تدریج این التهاب را خاموش می‌کند تا ترمیم انجام شود. وقتی این خاموش‌سازی شکست می‌خورد، زخم‌ها می‌توانند ماه‌ها دچار التهاب باقی بمانند.

چون MC۱R در شرایط دیگر مانند آرتریت نقش ضدالتهابی دارد، ما خواستیم ببینیم آیا رفتار آن می‌تواند توضیح دهد چرا زخم‌های مزمن التیام نمی‌یابند یا خیر.

برای پاسخ به این پرسش، از دو رویکرد مکمل استفاده کردیم. ابتدا نمونه‌های بافت انسانی از سه نوع اصلی زخم مزمن را تحلیل کردیم: زخم پای دیابتی، زخم وریدی پا و زخم‌های فشاری.

با اینکه این زخم‌ها علت‌های متفاوتی دارند، همگی مشکل مشابهی نشان دادند: مکانیسمی که معمولاً التهاب را آرام می‌کند، دچار اختلال شده بود. هر دو مولکول MC۱R و شریک طبیعی آن POMC نامتعادل بودند و این نامتعادلی در تمام انواع زخم‌ها دیده شد.

در مرحله دوم، از مدل‌های تجربی برای فهمیدن تأثیر این اختلال بر بهبود استفاده کردیم. ما موش‌هایی را بررسی کردیم که نسخه‌ای غیر فعال از MC۱R داشتند. این حیوانات زخم‌هایی داشتند که دیر بهبود می‌یافت و برخی ویژگی‌های مشابه زخم‌های مزمن انسانی را نشان می‌دادند.

زخم‌های آنها حاوی تعداد زیادی سلول‌های ایمنی التهابی و تله‌های خارج‌سلولی نوتروفیل (شبکه‌های چسبنده DNA و پروتئین که اگر پایدار بمانند، با التهاب مداوم و تأخیر در ترمیم مرتبط هستند) بودند.

برای شبیه‌سازی بهتر زخم‌های مزمن انسانی، ما مدل جدیدی از موش‌ها ایجاد کردیم که زخم‌هایی با التیام کند و غنی از التهاب تولید می‌کردند. این امکان را فراهم کرد تا درمان‌های بالقوه را در شرایطی آزمایش کنیم که به بیماری انسانی نزدیک باشد.

وقتی داروی موضعی که به طور انتخابی MC۱R را فعال می‌کند، اعمال شد، روند بهبود به طور قابل توجهی بهبود یافت. زخم‌ها ترشح کمتری داشتند، رشد رگ‌های خونی افزایش یافت (که تأمین اکسیژن و مواد مغذی به بستر زخم را بهبود می‌بخشد) و لایه خارجی پوست شروع به بازسازی و پوشاندن زخم کرد.

فعال کردن MC۱R همچنین تله‌های خارج‌سلولی نوتروفیل را کاهش داد و ورود سلول‌های التهابی جدید را محدود کرد.

ما دارو را روی یک برش کوچک در حیوانات سالم نیز اعمال کردیم. تحریک MC۱R جریان خون را افزایش داد، تخلیه لنفاوی را بهبود بخشید و جای زخم را کاهش داد. این نشان می‌دهد MC۱R نه تنها وقتی زخم‌ها گیر کرده‌اند، بلکه در شرایط طبیعی نیز از بهبود حمایت می‌کند.

جمع‌بندی

این یافته‌ها نشان می‌دهد که MC۱R نقش مهمی در هماهنگی چندین بخش کلیدی ترمیم پوست دارد. وقتی مسیر آن مختل شود، التهاب پایدار می‌ماند. وقتی MC۱R فعال شود، این التهاب حل شده و سایر فرآیند‌های بهبودی پیشرفت می‌کنند.

درمان زخم‌های مزمن

زخم‌های مزمن میلیون‌ها نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهند و تعداد آنها همراه با افزایش دیابت، پیری و چاقی در جهان رو به رشد است. آنها همچنین هزینه بالایی برای سیستم‌های بهداشتی دارند. حتی بهبود کوچک در روند بهبود می‌تواند تفاوت قابل توجهی برای بیماران ایجاد کرده و فشار روی خدمات درمانی را کاهش دهد.

یافته‌های ما امکان درمان‌های جدیدی را مطرح می‌کند که MC۱R را هدف قرار می‌دهند تا پوست از وضعیت التهابی مزمن خارج شود. با توجه به تأثیرات مثبت مشاهده شده با کاربرد موضعی، درمان‌های آینده ممکن است به شکل پماد یا ژل باشند که بیماران خودشان بتوانند استفاده کنند.

با اینکه تحقیقات بیشتری لازم است، شناسایی MC۱R به عنوان مسیر کلیدی مختل شده در زخم‌های مزمن درک ما را از دلیل عدم التیام برخی زخم‌ها روشن‌تر می‌کند و امیدی برای یافتن روش‌های جدید کمک به ترمیم پوست ارائه می‌دهد.