توانمندی‌ها و واقعیت‌ها؛ نگاهی به نمایشگاه ساخت داخل عسلویه

فکرشهر

هر نمایشگاه دو وجه دارد. یک روی دولتی و مسوولانه و یک روی دیگر که در میان راهرو‌ها شکل می‌گیرد و نهمین نمایشگاه ساخت داخل نفت، گاز و پتروشیمی عسلویه نیز از این قاعده مستثنی نبود.

در بخش رسمی و دولتی می‌توان به سخنان سخاوت اسدی، مدیرعامل سازمان منطقه ویژه پارس اشاره کرد؛ صحبت‌هایی درباره حجم پروژه‌ها، مسیری که ساخت داخل طی کرده و تاب‌آوری نیرو‌ها در روز‌های سخت. عدد‌ها یکی پس از دیگری مطرح شد؛ از ۵/۱۸ میلیارد دلار پروژه فعال گرفته تا کاهش چشمگیر قطعات وارداتی از ۵/۲ میلیون به یک میلیون و رسیدن تولید قطعات داخلی مورد نیاز پتروشیمی‌ها به ۸۰ درصد.

بخشی از صحبت‌های اسدی هم به جنگ ۱۲ روزه بر می‌گشت؛ درباره جنگ روانی، انتشار اخبار جعلی توسط دشمن و لزوم «جهاد تبیین» که در این بین روایت او درباره بازگشت واحد‌های آسیب‌دیده در جنگ اخیر به مدار در کمتر از ۴۸ ساعت، شاید یکی از بخش‌هایی بود که بیشتر از سایر جملاتش در ذهن باقی بماند؛ نمونه‌ای از نزدیک شدن تجربه به عمل، که نشان از سال‌ها کار و تلاش بی وقفه دارد.

اما نمایشگاه همیشه روی دیگری نیز دارد و آن هم در راهرو‌ها و میان غرفه‌هاست و آنجاست که اعداد مطرح شده توسط مسوولین به چشم می‌آیند. فضایی که بدون دیدنش، تصویر نمایشگاه ناقص می‌ماند. میان رفت و آمدها، غرفه‌هایی که هرکدام داستان خودشان را دارند و گفت‌و‌گو‌هایی که از جنس آمار پشت تریبون نیست.

در این نمایشگاه، سازندگان قطعات کوچک، شرکت‌های پیمانکار، جوان‌های تازه وارد به صنعت و مدیرانی که سال‌هاست با عسلویه زندگی می‌کنند گرد هم آمده بودند و در هر کدامشان نشانی از همان تلاش بی‌وقفه که اسدی از آن حرف زد دیده می‌شد، اما این بار نه در قالب خطابه، بلکه در چهره و رفتار آدم‌ها.

در صحبت‌های غرفه داران، چند نکته بیشتر از بقیه تکرار می‌شد و آن این که نمایشگاه، جدا از همه شرایط، فرصت خوبی برای معرفی توان داخلی و رسیدن به همکاری‌های تازه است. بعضی افراد از قرارداد‌های جدیدشان می‌گفتند، بعضی‌ها از آشنایی با نیاز‌های واقعی صنایع و بعضی‌ها از همین کنار هم بودن و تبادل تجربه. این بخش نمایشگاه همان جایی است که «ساخت داخل» از سطح آمار به سطح آدم‌ها می‌رسد؛ جایی که می‌شود فهمید این پیشرفت‌ها چطور در عمل شکل می‌گیرد.

البته شرایط محیطی هم بخش دیگری از واقعیت نمایشگاه بود؛ گرمای هوای عسلویه، وجود مگس‌هایی که همیشه زودتر از بازدیدکنندگان در نمایشگاه حاضرند، مسیر طولانی رفت و آمد میان بوشهر و عسلویه که به دلیل کمبود زیرساخت‌های لازم در عسلویه صورت می‌گیرد و خطرات خود را دارد از آن جمله بود؛ این موارد شاید در نگاه اول جزیی به نظر برسند، اما در تجربه افراد برای حضور در یک رویداد تخصصی، نقش خودشان را دارند؛ نه به اندازه‌ای که نمایشگاه را زیر سؤال ببرند، اما به اندازه‌ای هست که دیده شوند و برای کسانی که از صبح تا عصر در غرفه‌ها می‌مانند، بخش قابل توجهی از تجربه نمایشگاه را تشکیل دهند.

برای نگارنده، نمایشگاه امسال بیش از هر چیز تصویری ملموس از حرکت صنعت و تلاش سازندگان بود؛ ترکیبی از اعداد رسمی، روایت‌های فردی و لحظاتی که نشان می‌دهد صنعت کشور مسیر خودکفایی را با قدم‌های محکم ادامه می‌دهد و مهم‌تر از همه، این که هر موفقیت کوچک، حاصل تلاش‌های واقعی افرادی است که پشت صحنه با صبر و پشتکار فعالیت می‌کنند.