۶ روز عملیات ناموفق نجات در تنگستان/ جسد بی‌جان محمد حبشی پیدا شد

مدتی است که کوهنوردی نیز همچون بسیاری مسائل دیگر در ایران، به سمت چشم و هم‌چشمی و ابداعاتی که برخی کوهنوردان به وجود آورده‌اند کشیده شده که این اصلاً وجهه‌ی مناسبی نداشته و بسیار تأسف‌بار است. امیدوارم روزی برسد که همه برای دل خودشان کوهنوردی کنند.»
مدتی است که کوهنوردی نیز همچون بسیاری مسائل دیگر در ایران، به سمت چشم و هم‌چشمی و ابداعاتی که برخی کوهنوردان به وجود آورده‌اند کشیده شده که این اصلاً وجهه‌ی مناسبی نداشته و بسیار تأسف‌بار است. امیدوارم روزی برسد که همه برای دل خودشان کوهنوردی کنند.»
اما محمد حبشی فرزند مصطفی همانند عارف حقیقی، یاد خدا، خلق، معرفت حق، بود .او با مطالعه  کتاب مصباح الشریعة. روزانه معیارهایی را در زندگی خود کشف میکرد .
حدیثی در مصباح الشریعه منسوب به امام صادق (علیه‌السلام) است که بیان می‌کند عارف بدنش با خلق است و دلش با خداست .

او در معرفت حق و عرفان، درک کرد   که قلب و روح انسان همواره با خدا باشد و در حالی که با خلق خداست، از یاد خالق غافل نباشد،  هر چه معرفت انسان بیش‌تر باشد، ارتباط و علاقه و انس او به حضور و لقای ‌حق افزون‌تر خواهد شد. یکی از مشخصه‌های عارفانه او  :  خلوتگاهش با ایزد منان  در کوه بود ، دوم : همیشه میگفت هر انسانی گذشته ای دارد و آینده ای دارد پس هیچکس را قضاوت نکنید . او درس نام افزار کامپیوتر میخواد و دو شیفت کارگری ،نظافت منزل ، پیک موتوری . آشپزخانه و.... بود ولی هیچگاه پول را برای خود نخواست.یکی از موارد: کمک به کمپ ترک اعتیاد بود و... که وقت نیست بگویم. او خلق خدا بود  و از میان خلق به یاد خالق بود.او شکرگزاری خدا را در کوهستان  هنر میدانست؛ و همیشه میگفت گرنه عزلت گزیدن و به گوشه‌ای خمیدن (که مسلک اغلب صوفیه است) با عرفان واقعی سازگاری ندارد.او کمک به همنوع خود و و ارتباط داشتن با درد همنوعان خود را نیایش میدانست .تا کسی دعا یا نفرین یا غیبت کسی را میکرد از آن مجلس بلند میشد .و کسی دعا میکرد انشاء الله مشکل شخصی حل شود میگفت دستهایی که خدمت میکنند  مقدس تراز زبانی است که فقط دعا میکنند و ... وقت تنگ است که از خصوصیات اخلاقی ایشان بگویم