فکرشهر: نگرانی از آینده، آن هم نه چندان دور که نزدیک، ناشی از گسترش اپیدمی کرونا و افزایش امواج بیماری آن، نگرانی بسیاری را موجب شده است. مسئولین در چنین شرایطی هر کاری بکنند، حتی اگر حالت اضطراری در سراسر کشور اعلام کنند، تا باور و همکاری همه ما (مردم) نباشد، نتیجه‌ای مطلوب به دست نمی‌آید.
به گزارش فکرشهر، در یادداشتی در روزنامه اطلاعات آمده است: «دوستی دارم که در رشته تاریخ مدارج دانشگاهی و علمی را طی کرده است و به قول معروف کارشناس تاریخ آن هم به طور اختصاصی «تاریخ اجتماعی» ایرانی است. در دیدارهای دوستانه، همواره این پرسش را تکرار می‌کند و می‌پرسد: «در وادی سیاست چه خبر؟» و پاسخ من هم تکرار این جمله است، همان که در تاریخ بوده و هست: «بزن، بکوب!» روزی در پاسخ به پرسش‌هایم رفتارهای فرهنگی و اجتماعی ما ایرانی‌ها در مسیر حرکت‌های اجتماعی نکته‌ای را بیان کرد که بسیار جالب و آموزنده بود. بخصوص این جمله او که موجب شگفتی و البته حیرتم شد و مدت‌ها مشغله ذهنی‌ام که گفت: «ما ایرانیان در نگاه به تاریخ اجتماعی خود در برابر حوادث گوناگون، ویژگی‌هایی داریم از آن جمله اغلب برای مقابله با بحران‌ها، حرکت و اقدام را خوب شروع می‌کنیم اما برنامه‌ریزی یا صبر لازم را نداریم. لاجرم یا ناتمام رهایش می‌کنیم یا بد و برخی موارد «فاجعه‌بار» به اتمام می‌رسانیم!» این نگاه و ارزیابی او مرا به یاد نظریه تاریخ‌دان و جامعه‌شناس مشهور ما، دکتر همایون کاتوزیان، استاد دانشگاه در کتاب بررسی نظریه «جامعه کوتاه‌مدت» انداخت که همین جا به خوانندگان پیشنهاد مطالعه آن را می‌دهم. دکتر کاتوزیان تاریخ اجتماعی ما از منظر تاریخی و جامعه‌شناسی را به طور علمی نقد و بررسی کرده است. با مطالعه آن، همین ماحصل گفته دوستم که ما ایرانی‌ها در رفتارهای جمعی برای اصلاح امور یا مقابله با مشکلات حاد، اغلب با حرکت‌های خوبی آغاز کردیم اما و متاسفانه بد و ناموفق به انجام برده‌ایم!
این مقدمه کوتاه را با توجه به مهم‌ترین اخبار و رویدادها در زندگی فردی و اجتماعی اکنون ما درباره ابتلاء به ویروس کرونا و مقابله با آن آوردم. اگر چه چند نوشته را در همین ستون محک به آن اختصاص داده‌ام و حاصل آن بر اساس نقد شرایط کنونی چنین بود که این مبارزه اگرچه برای سلامت فردی و اجتماعی ما است. اما هنوز از پی‌آمدهای خطرناک و فاجعه‌بار آن عبور نکرده‌ایم و همچنان چند هفته، شاهد تعدیل و دوباره، شاهد آمارهای شوک‌آور و فراگیری بیماری و مرگ ناشی از آن هستیم.
تردید ندارم که اگر همه ما انصاف داشته باشیم دریافته‌ایم که دولت و همه مسئولین دایره بهداشت و درمان از وزیر وزارتخانه آن تا بیمارستان‌ها و پزشکان، پرستاران و … بدون کمترین انتظار مادی، شبانه‌روز و به طور «جهادی» در زمانی که ما در محاصره تحریم ترامپ و پُمپئو و دیگر همراهان او هستیم تا آنجا که بر خلاف همه اصول و روابط انسانی، سیستم بانکی بین‌المللی حتی برای خرید دارو ایجاد اخلال می‌کند، تلاش مستمر دارند تا خسارت‌های ناشی از اپیدمی کرونا را به حداقل برسانند. در این مسیر مردم نیز خوب شروع کردند و با رعایت دستورهای بهداشتی در مدتی کوتاه، رقم فوتی‌های ناشی از کرونا به عدد دو رقمی رسید و سیر نزولی پیدا کرد. این نتیجه به دست نیامد مگر آن که همکاری مردم خوب و جدی بود. اما اندک‌اندک عادت به عادی دیدن شرایط کردیم و رعایت دستورالعمل‌های بهداشتی را یا نادیده گرفتیم یا به حداقل رساندیم. بخش مهم موفقیت در مبارزه با کرونا، مردمند، همه مردم در سراسر کشور. حتی اگر مسئولین بسیار تلاش کنند و به خوبی وظایف را انجام دهند.
دولت اخطار می‌دهد که مسافرت‌های غیر ضروری، به‌خصوص در تعطیلات چند روزه انجام ندهید. هجوم یکباره مسافرت‌ها و نادیده انگاری دستورالعمل‌های بهداشتی، دوباره موج دوم و اکنون موج سوم کرونا را موجب شده است. بر اساس اطلاعیه‌ها سراسر کشور و استان‌ها به «آژیر قرمز» و «خطرناک» رسیده و شمار روزانه فوتی‌های ناشی از کرونا بار دیگر از ۲۰۰ نفر عبور کرده است!
نگرانی از آینده، آن هم نه چندان دور که نزدیک، ناشی از گسترش اپیدمی کرونا و افزایش امواج بیماری آن، نگرانی بسیاری را موجب شده است. مسئولین در چنین شرایطی هر کاری بکنند، حتی اگر حالت اضطراری در سراسر کشور اعلام کنند، تا باور و همکاری همه ما (مردم) نباشد، نتیجه‌ای مطلوب به دست نمی‌آید.
اکنون در وضعیت کاملاً «هشدار» قرار گرفته‌ایم، تا دیر نشده، دست همکاری به هم و به دولت بدهیم. همراه همه مسئولین در فعالیت‌های بدون وقفه و شبانه روزی آنها، اولاً، خطر ادامه فاجعه بار اپیدمی کرونا را جدّی بگیریم و از سر تسامح یا بی‌تفاوتی و انجام ندادن وظایف فردی و اجتماعی، موجب ایجاد امواج فاجعه بزرگ ملی نشویم. ثانیاً، تلاش‌های شبانه‌روزی و جهادی همه کسانی که در صف مقدم مبارزه با کرونا در بخش‌های گوناگون بهداشتی ـ درمانی هستند را هدر ندهیم، که این خود گناه بزرگی است. ثالثاً، دریابیم که در صحنه امروز مبارزه با اپیدمی کرونا، دولت وظایفی دارد و مردم، همه آحاد ملت نیز مسئولیت‌هایی و تا این دو با هم و همکار هم نباشند، ره به جایی نخواهیم برد و در یک کلمه و کلام آخر این گزاره گفته شده از آن دوست کارشناس «تاریخ اجتماعی» را با رفتار خود تثبیت نکنیم که ما ایرانی‌ها در برابر مقابله با حوادث گوناگون، آغازگر خوب و موفق بوده‌ایم، اما در تداوم طی مسیر یا ناتمام رهایش می‌کنیم یا به صورت «فاجعه‌بار» به اتمام می‌رسانیم!»
