فکرشهر: کرونا چگونه میانگین ساعات ورزش شهروندان را کاهش داد؟
به گزارش فکرشهر، روزنامه ایران نوشت: «قرار است از شنبه ورزش را شروع کنید؟ دنبال مکانی برای دویدن می‌گردید؟ لابد تا امروز بارها شنیده‌اید که کرونا با افراد چاق بی‌رحمانه‌تر برخورد می‌کند. به‌تازگی وزیر بهداشت گفته است: «شدت و شیوع کرونا و همچنین مرگ و میر ناشی از آن در افراد چاق بیشتر است.» به نظر افراد با اضافه‌وزن در کنار رعایت پروتکل‌ها باید به فکر کم‌کردن اضافه‌وزن هم باشند. محمدرضا که بعد از کرونا دچار چاقی ناشی از کم‌تحرکی شده وقتی هشدارها در مورد تأثیر چاقی روی شدت کرونا را می‌شنود با غرولند می‌گوید: «اگر همین دو سال پیش مرا می‌دیدید می‌گفتید چرا در مسابقات زیبایی اندام شرکت نمی‌کنم؟ اما برای ما که وابسته به باشگاه هستیم این دو سال واقعاً سخت گذشته و امکان ورزش از ما گرفته شده است.»
رئیس کمیته ورزش شورای شهر تهران، زهرا شمس احسان، گفته است که در تهران ۶۰ درصد مردم اصولاً ورزش نمی‌کنند: «سهم بزرگی از ۴۰ درصد ورزشکار هم پیاده‌روی می‌کنند و سهم بسیار کوچکی از مردم تهران از باشگاه‌های ورزشی استفاده می‌کنند.» وقتی این آمار را در کنار صحبت‌های وزیر بهداشت می‌گذاریم این سؤال به ذهن می‌رسد که چرا ورزش با این همه فواید در برنامه روزانه افراد جایگاهی ندارد؛ بخصوص حالا که انسان‌ها به داشتن بدنی سالم‌تر احتیاج دارند
ندا در این دو سال کرونا سعی کرده به صورت مداوم با رفتن به پارک بهشت مادران که مخصوص زنان است بدود و خودش را روی فرم نگه دارد. از نظر او یکی از دلایل مبتلانشدن به کرونا همین ورزش مداوم بوده است: «واقعاً کار راحتی نیست چون هر بار که می‌روم با انبوهی از افراد مواجه می‌شوم که با کیسه‌ای پر از خوراکی می‌آیند و می‌نشینند و تا آخرین دانه چیپس را نخورند زیلو را جمع نمی‌کنند.» او از افرادی می‌گوید که تنها مکان ورزش‌کردن را تبدیل به چالشی برای ایستادگی در مقابل وسوسه غذاخوردن تبدیل کردند.
محمدرضا خودش را قربانی محدودیت‌های کرونا می‌داند. او که به قول خودش می‌توانست قهرمان زیبایی اندام شود حالا اما از ترس کرونا ترجیح می‌دهد حتی وارد پارک نشود: «تا پیش از بیماری من هم زیبایی‌اندام کار می‌کردم هم تی آر ایکس و واقعاً وابسته به باشگاه بودم. این که در بین دوستانم باشم با هم بگوبخند کنیم واقعاً روحیه مرا عوض می‌کرد. الان از جلوی باشگاه رد می‌شوم بغض می‌کنم. برنامه روزانه من هفته‌ای سه روز باشگاه رفتن بود. اما حالا کلی وزن اضافه کردم و اصلاً جلوی آیینه قدی نمی‌روم تا خودم را ببینم. الان هم با این که باشگاه باز شده جرأت نمی‌کنم وارد باشگاه شوم. با ماسک هم نمی‌شود ورزش کرد.»
برای محمدرضا، برعکس ندا، ورزش، کاری نیست که بتواند به‌تنهایی انجام دهد: «من از آن آدم‌هایی هستم که دلم می‌خواهد در جمع ورزش کنم و اصلاً این آدم‌هایی را که در خانه تنهایی رو به روی آیینه می‌ایستند و دمبل می‌زنند درک نمی‌کنم.» محمدرضا و همسرش تا حالا دو بار کرونا گرفته‌اند و خودش معتقد است اگر ورزش را کنار نمی‌گذاشت شاید آن قدر شدید دچار مریضی نمی‌شد: «همسرم که روانشناسی خوانده می‌گوید اصلاً این دوری من از دوستان ورزشکارم و نداشتن معاشرت باعث شده از لحاظ روحی هم به هم بریزم. به نظر خودم هم جدا از سلامتی بدنی که ورزش برای من داشت باعث می‌شد حال روحی خوبی هم داشته باشم و اضطراب‌های شغلی را که داشتم آنجا تخلیه کنم.»
پیداکردن جایی مطمئن برای ورزش‌کردن در تهران با این حجم از تراکم فیزیکی و کار راحتی نیست. همین چند ماه پیش بود که پزشکان مردم را از قدم‌زدن در پارک هم منع می‌کردند و معتقد بودند ویروس تا ساعت‌ها می‌تواند در فضا معلق بماند. همین مسأله باعث شده بود بسیاری حتی برای قدم‌زدن روزانه هم از پارک‌ها استفاده نکنند. البته بسیاری هم در خانه‌های گرانقیمت با داشتن باشگاه و استخرهای اختصاصی در همین مدت هم ورزش‌کردن را کنار نگذاشتند. مسعود از هزینه بالای باشگاه رفتن می‌گوید و این که نمی‌تواند بخشی از حقوق خود را برای ورزش‌کردن اختصاص بدهد. به همین خاطر سعی می‌کند روی پشت بام خانه با یک زیلو و چند دمبل ورزش کند: «سعی خودم را کردم این مدت ورزش کنم اما کار راحتی نیست این که هر روز صبح قبل رفتن به سر کار، بروی ورزش کنی. به نظرم خیلی‌ها به خاطر همین تنبلی ورزش نمی‌کنند وگرنه کرونا و بیماری بهانه است. همسر و فرزندان من با این که در خانه کنار من زندگی می‌کنند حاضر نیستند صبح بیدار شوند و ورزش کنند. فکر می‌کنم کسی که به ورزش عادت کند دیگر هیچ چیز نمی‌تواند باعث شود که این کار را نکند چون اگر ورزش نکند حالش بد می‌شود. ورزش مثل یک اعتیاد سالم و خوشایند است.»
او یکی از راه‌های دیگر ورزش را قدم‌زدن پر سرعت در راه رفت و برگشت برای رفتن به مغازه‌اش می‌داند که به او کمک می‌کند کمی هم ورزش هوازی بکند: «بیشتر از همه نگران سلامتی فرزند ۱۲ ساله‌ام هستم که به خاطر مدرسه نرفتن و نداشتن فعالیت بدنی اضافه وزن پیدا کرده است.»
مائده از آدم‌هایی است که ورزش‌های گروهی دوست دارد. او از تلاش‌هایش برای ورزش می‌گوید: «شاید تا حالا ۱۰ بار استارت زدم برای شروع ورزش اما باز به چند هفته نمی‌رسید که رها می‌کردم. رفتم دمبل و تشک ورزش خریدم تا ورزش انفرادی بکنم ولی انگیزه لازم برای ورزش در خانه ندارم. احساس می‌کنم کار کسل‌کننده‌ای است. به خاطر همین ترجیح می‌دهم با همین ماسک پیاده‌روی کنم و مسیر خانه تا محل کارم را راه بروم. دلم می‌خواهد ورزش کنم اما آن قدر گفتند باشگاه خطرناک است و آن قدر اضطراب دارد که مانع می‌شود بروم در باشگاه ثبت نام کنم.»
مائده ورزش را دوست دارد و بارها تأثیر ورزش را در حال و روز شخصی‌اش دیده اما آن انگیزه قوی برای مداومت و ادامه‌دادن ورزش را ندارد؛ چیزی که شاید درگیری بسیاری از افرادی باشد که نمی‌توانند به صورت مداوم ورزش کنند: «واقعیت این است که در تهران به خاطر ازدحام جمعیت ورزش‌کردن حتی در فضای باز هم خطر دارد. خانواده من که در شهرستان هستند خیلی راحت به مکان‌هایی دسترسی دارند که خلوت است و می‌توانند ساعت‌ها بدون دیدن حتی یک نفر ورزش کنند.»
کرونا سبک جدیدی از زندگی را به ما تحمیل کرده است. خیلی‌ها مجبور شده‌اند ورزش را کنار بگذارند و بعضی هم از ترس ابتلا سعی کرده‌اند به هر قیمتی دقایقی در روز تکانی به اندام خود بدهند. با وجود محدودیت‌ها و اضطراب ناشی از کرونا ورزش می‌توانست کمی به نشاط جامعه کمک کند. اما مسأله نگران‌کننده دیگر کودکانی هستند که با نرفتن به مدرسه و محدودیت‌ها مجبور شدند در چهاردیواری خانه حبس شوند. کودکانی پر از انرژی که برای رشد سالم اندام‌هایشان باید ورزش یا فعالیت بدنی داشته باشند. بسیاری از پزشکان هم در مورد اضافه‌وزن کودکان هشدار داده‌اند و حالا باید دید آیا بازگشایی آهسته مدارس می‌تواند زندگی عادی را برای کودکان به ارمغان بیاورد.»
