ای حکیم توس ای فردوسی شیرین سخن
نام تو در قلب ملت در ضمیر مرد و زن
چار گوش و هفت اقلیم جهان مانند تو
پا نگیرد بین دوران آدمی در انجمن
در بلاغت برده ای گوی سخن از هر کسی
در فصاحت رفته ای تا بر سر اوج عدن
وصف تعلیم تو را نتوان شمردن بر کسی
شاهکاری خلق کردی در دل خاک وطن
زنده ایران شد ز نام نامیت ای شیر مرد
جاودانه گشت سر تا پای این ملک کهن
هر شه شهنامه ات تاریخ کل مملکت
دشمنان از دستشان آواره و خونین کفن
شاهکاری خلق کردی در زمانه بی نظیر
بر روانت صد درود و تهنیت از ما و من
خامه ی برنده ات چون نیزه ی اسفندیار
در هزیمت از تو شد کل سپاه اهرمن
واقعا پیغمبر ملک سخن بی شک تویی
کل گفتارت بود خوشبو تر از مشک ختن
روز تو فرخنده بادا در میان روزگار
جاودانه نام تو بر سردر ملک سخن
کافی رود فاریابی هست شاگرد رهت
تو برای ما عزیزی مثل سروی در چمن
کافی رودفاریابی*
