روایت مصطفی معین از حوادث کوی دانشگاه/ حمله مغول وار به دانشگاه در ۱۸ تیر ۱۳۷۸ / دست و پای دانشجویان را شکستند و از بالای بام پرتابشان کردند + ویدیو

فکرشهر: وزیر علوم در دولت اصلاحات درباره حوادث کوی دانشگاه که در ۱۸ تیر ۱۳۷۸ رخ داد، روایت می‌کند.

به گزارش «فکرشهر»، خبرآنلاین در ادامه آورده است: مصطفی معین می‌گوید: «حوادث کوی دانشگاه می‌توانست اتفاق نیفتد چراکه دلیلی برای آن وجود نداشت، گناه دانشگاه و دانشجو چه بود؟ این بود که در صحنه بودند و در دوم خرداد آن حماسه را خلق کردند و برای آنکه تحول رخ بدهد پیشتاز بودند.»

معین ادامه می‌دهد: «انگار رفتار دانشجو‌ها گناه بزرگی بود چراکه سبب شد خیلی از معادله‌ها بهم بریزد، به همین دلیل از همان اول دولت اصلاحات برخورد‌ها و بحران‌های هر ۹ روز یک بار شروع شد و بعد کار به کوی دانشگاه رسید که باید زهر چشم گرفته می‌شد.»

وزیر علوم دولت اصلاحات بیان می‌کند: «این رفتار اشتباه بود، می‌شود گفت یک حمله مغول‌وار بود که صورت گرفت و خسارت داد، جنبش دانشجویی دچار رکود شد و دانشگاه به انفعال افتاد، خسارت‌های روانی و اجتماعی معمولاً بلند مدت است، این‌طور نیست که در کوتاه مدت تمام شود. یک اعتراض ساده دانشجویی در همه دنیا وجود دارد، در ایران هم وجود داشته و خیلی سریع جمع می‌شد، اما هیچ دلیلی نداشت که یک اعتراض دانشجویی تبدیل به بحران ملی شود، این بحران به آموزش عالی و جنبش دانشجویی تحمیل شد.»

وی می‌گوید: دانشجو در این حادثه قربانی شد، چون گناهی نداشت، امانتی بود در دستان ما، کوی خانه او بود، اما شبانه به او حمله کردند، دست و پای او را شکستند، از بالای بام پرتابش کردند، اتفاقی که حتی برای دانشجوی خارجی هم اتفاق افتاد، در بیمارستان از یک دانشجوی دکتری پاکستانی عیادت کردم که دست و پایش شکسته بود، دانشجو قربانی شد بدون این‌که گناهی کرده باشد، فقط درصدی از دانشجو‌ها تصمیم گرفتند برای اعتراض از کوی بیرون بیایند، اکثر آن‌ها در اتاق خودشان بودند، اما چرا به همه آسیب زدند. ویژگی جوان و دانشجو این است که آرمان‌خواه باشد، آرمان‌خواهی که چیز بدی نیست.

معین در ادامه می‌گوید: سید محمد خاتمی (رئیس جمهور وقت) یک فرد با سلامت نفس، مسئول و پاسخگو بود و ایده‌هایی داشت که این ایده‌ها باعث شد دوم خرداد اتفاق بیفتد مردم اعتماد کنند و نباید از ایده‌ها عدول و تخطی بکند، ایران پرستیژ پیدا کند، ایشان گناه بزرگی نکرده بودند، ایران در مرز تهدید بود و حتی به تهدید نظامی رسیده بود، ایشان تلاش کردند و تنش‌ها خوابید. اما بحران‌های داخلی ادامه یافت و فکر نمی‌کنم ایشان احساس کند که قربانی شده باشد. ایشان به چنین سمتی چشم ندوخته بودند. بله باید متاثر باشیم که چرا برای ایران چنین بحران‌هایی بوجود آمد.