فکرشهر: تیم فوتبال پارس جنوبی جم در آستانه صعود به لیگ برتر است و در صورت تحقق رویای مردمان خونگرم خلیج فارس، پای لیگ برتری‌ها به شهر اسطوره‌ای جم باز خواهد شد؛ اتفاقی که هر چقدر هیجان‌انگیز است، همان‌قدر نگران کننده است.
به گزارش فکرشهر از ایسنا، مسابقات لیگ دسته اول فوتبال ایران هفته سی و دوم‌اش را سپری کرد و تنها دو هفته دیگر تا پایان این رقابت نفسگیر باقی مانده است. در پایان دیدارهای این هفته، پارس جنوبی جم صدر جدول را فتح کرد و اکنون بخت نخست صعود به لیگ برتر است.
پارس جنوبی، تیمی از دیار جنوب ایران است؛ آنجا که خشکی به آب می‌رسد و مردمانش دریادلان مقاوم‌اند. ۲۵ کیلومتر که از جم پایین بروید به خلیج همیشه فارس می‌رسید اما با این حال، آب و هوای جم، بیش از آن چه تصور کنید، رویایی است. جم تقریبا خنک‌ترین شهر بوشهر است و رطوبت حدودا ۵۰ درصدری‌اش شرایط دلچسبی را در کرانه خلیج فارس فراهم کرده است. فقط کافی است بدانید که در ۷۰ کیلومتری جم، هوای شهر صنعتی عسلویه حدود ۹۰ درصد رطوبت دارد تا دلنشینی هوای جم را باور کنید.
شهرستان جم در جنوب بوشهر یکی از تاریخی‌ترین و اسطوره‌ای‌ترین شهرهای ایران کهن است. سرزمین جمشید، پادشاه پیشدادی ایران‌زمین که در کتب کهن ایرانی، انجام کارهای سخت بزرگ به او نسبت داده شده است. در فرهنگ واژه‌های اوستا در پی نام جمشید چنین آمده است: «جمشید: دوران تابندگی و درخشش زندگی آریاییان. زمان جمشید زمانی بود که در آن مردمان به زدن خشت و ساختن ایوان و گرمابه و شهر، جام‌ها و آوندهای سفالین، رشتن و بافتن ابریشم و کتان و پنبه، برآوردن گوهرها از دل سنگ، ساختن کشتی و بو و عطر و می و … دست یافتند.» جمشید همان کسی است که پیدایش جشن نوروز را نیز به او نسبت می‌دهند. (جم به معنای همزاد و شید به معنای نور و روشنایی است.)
در این شهر، کوهی قرار دارد – کوه پردیس - که می‌گویند قله‌اش، نزدیک‌ترین نقطه کره زمین به خورشید است؛ همان جایی که اعتقاد دارند بقایای کاخ افسانه‌ای جمشید در آن قرار دارد. زمین‌های شهرستان جم هم آنقدر حاصلخیز است که تقریبا هر درختی در آن رشد می‌کند و جالب است که در کنار درختان خرما و زیتون، انواع مرکبات مانند لیمو هم در این شهرستان وجود دارد. در مجموع، جم، نگینی تاریخی در حاشیه خلیج فارس است که از توجه و سرمایه‌گذاری محروم مانده است.
کوه پردیس (پدری) در شهرستان جم
و حالا، مردمان همان دیار، دست به کار بزرگی زده‌اند و می‌خواهند یک بار دیگر نام استان بوشهر را در لیگ برتر فوتبال ایران طنین‌انداز کنند. شاید حضور در لیگ فوتبال برای شهری با آن پیشینه پرغرور و اسطوره‌ای چندان افتخاری محسوب نشود اما با توجه به این که شهرستان جم، آن طور که باید و شاید مورد توجه قرار نگرفته، فوتبال می‌تواند نگاه‌ها را به سوی این دیار متوجه کند.
شهرستانی مثل جم، آن قدر بزرگ نیست که فرودگاه داشته باشد اما چرا حتی یک هتل معمولی در این شهر وجود ندارد؟ چرا چنین شهری در حالی که می‌تواند میزبان هزاران گردشگر داخلی و خارجی باشد، تا این حد از امکانات محروم است؟ و پرسش فوتبالی این که، تیم‌های لیگ برتری برای دیدار با پارس جنوبی جم، چگونه باید به این شهرستان سفر کنند و کجا باید اقامت گزینند؟
نزدیک‌ترین فرودگاه به شهرستان جم، بیش از ۷۰ کیلومتر با آن فاصله دارد؛ عسلویه شهری است که دارای فرودگاه است و از آنجا تا جم حدود یک ساعت راه است. چند سال است که مسئولان شهری در تلاش هستند که هتل مجهزی در جم بسازند و هر سال، وعده‌ها پشت سر هم داده می‌شوند و افسوس که عملی نمی‌شوند. اکنون در جم هتل وجود ندارد. بنابراین اگر یک تیم لیگ برتری بخواهد برای بازی به جم برود دو راه دارد؛ نخست این که در همان روز بازی به عسلویه سفر کند و با طی مسافت ۷۰ کیلومتری خود را به جم برساند و در زمین چمن مصنوعی این شهر، با پارس جنوبی مصاف دهد. دوم آن که چند روز قبل از بازی به شهرستان دیگری مثل عسلویه (۷۲ کیلومتری جم) یا بوشهر (حدود ۲۶۶ کیلومتری جم) برود و در آن جه اقامت گزیند تا در در روز بازی به صورت زمین خود را به جم برساند.
شهرستان جم و فاصله‌اش با عسلویه
صعود یک تیم فوتبال از یک شهر کوچک به لیگ برتر آن قدر اتفاق بزرگی است که نمی‌شود از آن خوشحال نبود اما وقتی به سرنوشت تیم‌هایی مانند گهر دورود می‌اندیشیم، نگران می‌شویم که نکند حضور پارس جنوبی در لیگ برتر، بیش از آن که باعث خوشبختی مردمان جم شود، مشکلات و تبعات منفی برای‌شان داشته باشد.
یادمان نرفته که شهرداری دورود چقدر در تامین هزینه‌های تیم مشکل داشت و وضعیت به قدری برای گهر نابه‌سامان شد که هر هفته یک لباس متفاوت بر تن بازیکنان دیده می‌شد. همین‌طور تیمی مثل استقلال خوزستان که بدون حمایت‌های خاص پا به عرصه رقابت‌ها گذاشت و با این که فصل قبل، قهرمان لیگ برتر شد و اکنون نماینده موفقی برای ایران در لیگ قهرمانان آسیا است، پول ندارد و بازیکنانش دیگر حاضر به تمرین کردن نیستند. مردم بوشهر هم هنوز خاطره سقوط تلخ شاهین به دسته‌های پایین‌تر را از یاد نبرده‌اند.
در کنار همه این مشکلات، وضعیت زمین بازی را هم اضافه کنید؛ زمین چمن مصنوعی که در پارس جنوبی قرار دارد، کیفیت بازی را پایین می‌آورد. گذشته از همه این‌ها، قل از هر چیز باید منابع درآمدی باشگاه پارس جنوبی جم مشخص شود. اگر قرار شد این تیم در لیگ برتر حضور یابد، باید شرایطی فراهم شود که دخل و خرج باشگاه روشن و شفاف باشد. در فوتبالی که تراز مالی بزرگ‌ترین تیم‌هایش منفی است و هنوز بدهی‌ها و دخل و خرجشان معلوم نیست، دیگر تکلیف تیم‌های کوچکی مثل پارس جنوبی روشن است.
این نگرانی البته تنها درباره پارس جنوبی مصداق ندارد بلکه درباره تیم‌هایی مثل سپیدرود رشت – تیم دوم جدول دسته اول – مطرح است. با این تفاوت که در شهر رشت، فرودگاه و هتل‌های خوب هست، هرچند زمین بازی رشت هم تعریفی ندارد.
در مجموع، گسترده شدن فوتبال برتر در ایران، از شمال غرب (تبریز) تا شمال شرق (مشهد) و از شمال (رشت) تا مرکز (تهران، قم و اصفهان) و جنوب (اهواز، آبادان و بوشهر) بسیار خوب است به شرطی که هر روز، اخباری درباره بی‌پولی، اعتراض و اعتصاب بازیکنان، حرف‌های گزنده طلبکاران، مشکلات مالی و از این قبیل، نشنویم.
