فکرشهر: فریدون مجلسی طی یادداشتی در روزنامه «فرصت امروز»، موقعیت صنفی اهالی ادب و هنر و بهویژه روزنامهنگاران در کشور را از نگاه خود مورد تحلیل و ارزیابی قرار داده است.
به گزارش فکرشهر، در این یادداشت میخوانیم: «ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻥ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩﻯ ﻭﺍﺭﺩ ﻋﺮﺻﻪﻫﺎﻯ ﺍﺩﺑﻰ ﻭ ﻫﻨﺮﻯ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎﺳﻒ ﺧﻮﺭﺩ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﻪ ﺍﺩﻋﺎیمان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻠﻞ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﺩﭼﺎﺭ ﻋﻘﺐﺍﻓﺘﺎﺩﮔﻰ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﻧﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍﻧﻰ، ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﻘﺐﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻯ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﻜﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﻤﻰﺧﻮﺍﻧﻨﺪ و ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﻧﮕﺎهشان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻭ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻨﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﻭﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ، ﻣﺘﺮﺟﻢ، ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﻳﺎ ﻧﻘﺎﺵ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻰﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ: «ﺑﻪﺑﻪ، ﺍﻣﺎ ﺷﻐﻞ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟» ﺍﺻﻼ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺷﻐﻞ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﻠﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎ ﺩﺍﺋﻢ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻪ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻰﺷﻮﺩ. ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﻐﻞ ﺩﻳﮕﺮﻯ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻡ ﻭ ﻧﻤﻰﺩﺍﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻰ ﻣﻰﺗﻮﺍﻥ ﻛﺴﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﺮﺩ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ 60 ﻛﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ 500 ﺗﺎ 600 ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺯ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻰ ﻭ ﻣﺘﺮﺟﻤﻰ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻛﺴﺐ ﻛﺮﺩهاﻧﺪ. ﺟﺪﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖﻫﺎﻳﻰ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺭﺑﻄﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻓﻜﺮﺵ ﺩﺭﮔﻴﺮ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺍﺩﺑﻰ ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﺍﺳﺖ. ﭼﺎپ ﻭ ﻧﺸﺮ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻧﺎﺷﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻛﻨﻴﻢ ﻧﺎﺷﺮ ﻛﺎﺭ ﭘﺮﺭﻭﻧﻘﻰ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﺍﺳﺖ. ﻧﺎﺷﺮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺷﻮﺍﺭﻯﻫﺎ ﺑﺎﺯ ﻋﺪﻩﺍﻯ ﺭﺍ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ، ﻓﻌﺎﻻﻥ ﻋﺮﺻﻪ ﺍﺩﺏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻨﺪﺟﺎ ﭘﺨﺶ ﻣﻰﻛﻨﺪ؛ ﻋﺪﻩﺍﻯ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﻐﻠﻰ ﻛﻪ ﻣﻰﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻚ ﺣﻘﻮﻕ ﻛﻨﺎﺭﻯ ﻛﻤﻜﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﻧﮕﺎﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺷﻐﻠﻰ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺷﻨﻴﺪﻩﺍﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺒﺎﺑﻰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻛﺒﺎﺏ ﺍﻭ ﺑﺪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﺎﺏ ﻣﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﺎﻝﻫﺎﻯ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺤﺼﻮﻟﺶ ﺑﺎﺏ ﻣﻴﻞ ﻧﺒﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻰﻛﺮﺩﻧﺪ. ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻛﺒﺎﺑﻰﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺏ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺟﺮﻣﺶ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺁﺳﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ. ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻰﺷﻮﺩ ﻭ ﻛﺴﻰ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺴﺐ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻰﻛﻨﺪ. ﺍﺻﻄﻼﺣﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﺑﺮﻡ «ﻗﻠﻢ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ» ﺍﺳﺖ. ﻳﻌﻨﻰ ﺍﻓﺮﺍﺩﻯ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪﺍﻯ ﻛﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻌﻄﻴﻠﻰ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻟﻴﻠﻰ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﻥ ﻣﻰﺍﻳﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﻌﺪﻯ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻛﺎﺭ ﺑﺒﺮﺩ. ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺍﻣﻨﻴﺖ ﺷﻐﻠﻰ، ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺁﻥ ﺷﻐﻞ ﺭﺍ ﻣﺘﺰﻟﺰﻝ ﻭ ﺑﻰﺍﻋﺘﺒﺎﺭ ﻣﻰﻛﻨﺪ.»
