لعنت به فوتبال اگه معنیش جداییه!

فکرشهر: چرا فوتبال در استادیوم پرجمعیت برگزار می‌شود و هرچه جمعیت بیشتر باشد به آن افتخار می‌کنند؟ چون یک همایش جمعی است.

به گزارش فکرشهر، روزنامه همشهری نوشت: زن سیاهپوش، بچه‌به‌بغل رو به دوربین از دردی می‌گوید که هنوز تبش داغ است. دوست دارد تصویر ریورس شود به قبل از بازی پرسپولیس-کاشیما. پدری سیاهپوش به دوربین خیره شده و از نبود پسرش می‌گوید؛ از قصاص قاتل پسرش می‌گوید؛ از دردی می‌گوید که هنوز تبش داغ است. دوست دارد تصویر ریورس شود به قبل از بازی پرسپولیس-کاشیما.

جملات را کادوپیچ می‌کنیم و تحویل تماشاگر می‌دهیم. بیل شنکلی می‌گوید فوتبال بازی مرگ و زندگی نیست، فراتر از آن است. یک‌بار هم نه، چندبار در طول سال‌ها تکرار می‌کنیم که کاملا به خورد ذهن تماشاگر برود. جمله درخشانی است، اما فرهنگ هضمش را نداریم. البته ناقل محترم این جمله از نسلی می‌آید که فرهنگ هواداری فوتبالی‌اش بسیار از فرهنگ فوتبالی این نسل جلوتر بود؛ فرهنگی که در ۱۵ مهر ۶۲ تا لب خط زمین استادیوم آزادی و روی پروژکتورها تماشاگر نشست و داربی را دید و خون از دماغ کسی نیامد. در این تصویر ریورس چه کرده‌ایم که ۲ نفر جانشان را برای فوتبالی هزینه کردند که پوچی‌اش از سوت پایان بازی برگشت پرسپولیس - کاشیما در تهران مشخص بود. بفهمید آقایان! فوتبال را در همان زمین چال کنید و بیایید بیرون. به بیرون از چمن بکشید نتیجه‌اش می‌شود فرهنگی که شما رویش کار نکرده‌اید. پس بچه‌ای بی‌پدر می‌شود و پدری بی‌پسر. چرا فوتبال در استادیوم پرجمعیت برگزار می‌شود و هرچه جمعیت بیشتر باشد به آن افتخار می‌کنند؟ چون یک همایش جمعی است. عده‌ای دورهم انرژی‌هایشان یکی می‌شود و آدرنالین ترشح می‌کنند در نبود هیچ سرگرمی‌ای در اینجا. اگر معنی فوتبال جدایی است، لعنت به آن. بروید جواب کودکی را بدهید که آرزوی دیدن روی پدر را بر دوشش تا آخر حمل می‌کند. بروید جواب پدری را بدهید که شاید خودش هم سهمی در نبود پسرش داشته باشد. جمله بیل شنکلی برای فوتبال جزیره و فرم هواداری آنجا احتمالا بیان شده است. ما کجایمان به جزیره می‌رود که هواداری‌مان برود.

در بازی پرسپولیس-سپاهان شاید تنها صحنه دراماتیکی که می‌شد از دل دود و ترقه و فحاشی‌های داخل و بیرون زمین درآورد، لحظه بعد از گل پرسپولیس بود. علیپور رفت توی دروازه که توپ را بیاورد وسط زمین و بازی را شروع کند. این کار را منطقا اصفهانی‌ها باید انجام می‌دادند، اما علیپور که توپ را برداشت یکی از زردها زد زیر توپ و با گلزن درگیر شد که توپ را چرا می‌بری؟ دقت کنید سپاهان قاعدتا باید بیشتر دوست می‌داشت بازی را شروع کند و در دقایق باقیمانده برده از زمین بیرون بیاید، اما انگار جای خیلی چیزها عوض شده است.

کاش تصویر ریورس می‌شد به قبل از بازی پرسپولیس-کاشیما. کاش اصلا تصویر ریورس می‌شد به قبل از کور شدن سرباز احمدی در ۱۰سال قبل در همین اصفهان. فوتبال مگر چقدر ارزش دارد؟ قطعا ارزش مرگ ندارد، ارزش زندگی چرا. کاش تصویر ریورس می‌شد به قبل از نقل جمله بیل شنکلی.کاش!