فکرشهر: «اعتراض حق شهروندان است»؛ این جمله‌ای است که در این روزها به دفعات از سوی تریبون‌های مختلف مطرح شده و به نظر می‌رسد امروز پس از فراز و نشیب‌های فراوانی که طول دهه‌ها و حتی قرون در مسیر دموکراسی‌خواهی و حرکت به سوی آزادی شهروندی و حکومت مشروطه و استیلای حاکمیت مردم‌سالار پشت سر گذاشته‌ایم، لااقل در این مهم به توافق نسبتا همگانی دست پیدا کرده‌ایم که شهروندان حق دارند برای پیگیری مطالبه‌های قانونی خود، دست به تجمع قانونی زده و صدای خود را به گوش حاکمیت برسانند.
به گزارش فکرشهر، فرج‌الله رجبی در ادامه یادداشتش در روزنامه اعتماد نوشت: در این شرایط اما لازم است که به مکانیسم و روشی روشن و قانونمند برای تحقق این اعتراض‌های مدنی و قانونی توسط مجموعه حاکمیت برسیم. روشی که البته آثار مثبت متعددی به همراه خواهد داشت و از جوانب مختلف به سود فرهنگ شهری و مدنیت جامعه است، اما شاید نخستین اثر آن، این باشد که در بزنگاه‌هایی همچون آنچه طی هفته گذشته شاهد بودیم، صف معترضان و کسانی که آشوبگران بودند، از یکدیگر مجزا شده و امکان سوءاستفاده از تجمعات قانونی و مسالمت‌آمیز شهروندان از کسانی که به دنبال بهره‌برداری خود هستند، سلب می‌شود. به هر تفسیر، هیچ کس نمی‌تواند انکار کند که بخش قابل توجهی از کسانی که این روزها به خیابان‌ها آمدند، از بدنه جامعه و همین مردمی بودند که به لحاظ تبعات ناشی از گرانی بنزین گلایه داشتند. هر چند عده‌ای نیز بر این موج سوار شده و سعی در سوءاستفاده داشتند که طبیعتا همان‌طور که رویکرد گروه نخست مورد تایید است، کسی در رد رویکرد گروه دوم تردید ندارد.
در چنین شرایطی است که لزوم تعیین مکانیسمی روشن برای بیان نظرات جامعه اهمیتی دوچندان می‌یابد. مکانیسمی که شهروندان بتوانند از آن برای اعلام‌نظر و اعتراض خود استفاده کنند و مهم‌تر از آن، این گروه‌های مختلف معترض قادر باشند در فضایی عقلایی جمع‌بندی دقیقی از خواسته‌های خود را به حاکمیت منتقل کنند. طبیعتا تا زمانی که فضا آرام نباشد، امکان شنیدن صدای معترضانی که حرفی برای گفتن دارند، فراهم نخواهد بود. حال آنکه در شرایط کنونی مشخص نیست جز اعتراضی عمومی نسبت به بنزین، دقیقا چه دیدگاهی نسبت به این تصمیم سران قوا وجود دارد و معترضان چه ایرادهایی را مطرح کرده و می‌کنند.
فارغ از این مسائل اما برخی دیگر از منتقدان از غیرقانونی بودن مقید کردن اعتراض‌ها به مکانی خاص صحبت می‌کنند، حال آنکه امروز لازم است ابتدا گام نخست در این راستا، یعنی به رسمیت شناختن حق اعتراض محقق شود تا مگر پس از آن، بتوانیم گام‌های بعدی را نیز برداریم. فراموش نکنیم امروز حتی در بسیاری از کشورهای پیشرفته و توسعه‌یافته به لحاظ سیاسی که سابقه دموکراسی چندین و چند قرن دارند، همچنان امکانی مشخص برای بیان اعتراض‌ها وجود دارد. بنابراین ما نیز باید با نگاهی فرآیندی به این مساله ابتدا اجازه دهیم که گام نخست محقق شود تا سپس بتوانیم ضمن فرهنگ‌سازی، گام‌های بعدی را برداریم.
