فکرشهر: هرسال، یكی دو سه ماه بعد از عید، موسم «جیلُم» (غَله برون) كه می شد، گندم زارهای جنوب پُر می شدند از « گازرین »های مهاجر. گازرین ها می شدند وسیله سرگرمی ما بچه ها. آن ها را می گرفتیم و یك «كولور» (ساقه گندم خشك) در «ماتحت» آن ها فرو می كردیم و دسته جمعی و هماهنگ می خواندیم: « گازرین وووره بده وووره بده تا نون و خرمایت بدُم، تا نون وخرمایت بدُم»!!