فکرشهر: هرسال، یكی دو سه ماه بعد از عید، موسم «جیلُم» (غَله برون) كه می شد، گندم زارهای جنوب پُر می شدند از «گازرین»های مهاجر. گازرین ها می شدند وسیله سرگرمی ما بچه ها. آن ها را می گرفتیم و یك «كولور» (ساقه گندم خشك) در «ماتحت» آن ها فرو می كردیم و دسته جمعی و هماهنگ می خواندیم: «گازرین وووره بده وووره بده تا نون و خرمایت بدُم، تا نون وخرمایت بدُم»!!