داستان کوتاه/ اسفند دیار من

اسفند در پی تلاش های پر ثمر ابر و باد و باران، سرزنده و شاداب، لبخند بر لب، سبزینه های زندگی را بر سرِ زمین نم دار می پاشد. زمینِ سیراب شده از باران های پی در پی دی و بهمن، اکنون خود را برای باروری آماده کرده است. اسفند فصل زایش و رویش است.

اسفند دیار من، بهار را به ارمغان می آورد و جای بوسه هایش بر گونه های نمناک زمین، ترک هایی می شود که از دل هر کدامشان ساقه هایی ترد سر بر می آورد و فرشی می شود به وسعت دشت ها و دامنه ها.

انبوه گِزهای خشکیده ی خزان زده با رسیدن اسفند ، جانی تازه می گیرند و برگ های سوزنی از شاخه های خشک و کبود سر می زند تا فردا از شاخ و برگ های های در هم تنیده سبز، برای خستگان زمین سایبان ها بسازند یا پناهگاهی شوند برای گنجشکان و قمریان.

اسفند دیار من خاطرات دیروز را زنده می کند. خاطره به سر آوردن روزهای نشاط آور در دل دشت های پوشیده از گل وسبزه، خاطره دامن هایی که از دست و دلبازی های دشت پر از نعمت می شوند و خاطره هیجان بخش و لذت آور آتشی که در سرمای غروب از انبوه چوب های خشک بر هم آوار شده بر پا می شود. آتشی که از گوشه گوشه ی دشت شعله می کشد و همه را به نوشیدن استکانی چای دبش در کنار چشیدن لذت روح افزای گرمایی مطبوع دعوت می کند تا با دلی خوش دست از دامن دشت بر کشند.

اسفند دیار من یعنی خرمی کشتزارهای دامن گسترده در دل صحرا که در هر روزش آوای نازک دم جنبانک ها، دومیل ها و قمری ها سکوت و آرامش کشتزار را بر هم می زند . 

یعنی آوای تِپ تپ تلنبه های زنده ی پرآب که با هر طلوع جوی هایشان را به سمت نخلستان های سبز سر به فلک کشیده روانه می سازند و از هیاهوی خانواده هایی که به شوق بوییدن بهار تازه رسیده ، در هر گوشه و کنار پراکنده اند به وجد می آیند.

اسفند دیار من یعنی جان گرفتن، سبز شدن و قبه زدن پِش های نورس نخلستان و دلخوشی نخلداران.

یعنی غرق شدن شاخه های تنومند درختان کُنار در انبوه دانه های درشت عنابی که با درخشش خورشید، خوشرنگ تر و دلرباتر خود را به نمایش می گذارند. 

بهار اسفند در دیار من بوییدن خاک نم دار باران خورده است و کند و کاو زمین برای جُستن نعمت هایی که آرام و بی صدا در دل فراخ زمین جا خوش کرده اند و گاهی به ناز گوشه چشمی می نمایند.

بهار اسفند یعنی دوخته شدن شکوفه های سفید نورس و جوانه های ریز بر قامت سبز شاخه های بلند و چشم انتظاری برای بوییدن بابونه و شب بو و چشیدن طعم دُنبلان های نوبرانه.

یعنی روییدن تُرشک در دل سنگلاخ و پنهان شدن دشت خاکستری زمین در زیر فرش سبز  تُولِه، سَمسیل، بابونه و تَرتیزَک.   

بهار اسفند تابش آفتاب دلنشین نیمه جان و وزش نسیم خنک نیمروزست که در پی هم لذتی شیرین بر دل می کارد.

بهار اسفند انتظار باران های پرثمر است تا مبادا تلاش زمین برای بارورتر شدن بی نتیجه بماند.

بهار اسفند شمردن روزهای مانده تا آغاز تعطیلات و دلهره تمام شدن همه آن شادی های کوتاه با رسیدن فروردین است. 

اسفند یعنی خداحافظی با چتر و چکمه و لباس گرم زمستانی تا سال بعد.

اسفند در دیار من دردانه کودکی ست که در طول دوران کوتاه عمرش خود را شیرین و نازک اندام می نماید. همه او را مهربانانه در آغوش می کشند و با رفتنش آرام آرام اندوهی تلخ بر جان دیار خراش و هراس می اندازد.

اسفند دیار من تازه ترین و نوبرانه ترین میوه ی فصل هاست.

....................

۱-- تُرشَک،  تولِه، سَمسیل، تَرتیزَک، گونه هایی از گیاهان خودرو و خوراکی هستند.

۲--پِش: برگ درخت نخل.