فکرشهر: غارت همه انگیزه ساکنان شمالی اروپا برای سفرهای دریایی نبود. وایکینگ‌ها گاه در آرزوی گنج و گاه با هوس ماجراجویی دست به این کار می‌زدند.
به گزارش فکرشهر، مجله همشهری دانستنیها درباره انگیزه سفرهای دریایی وایکینگ‌ها نوشت:
زمین‌های غیر قابل کشت
منطقه اسکاندیناوی در شمال اروپا که زادگاه اولی وایکینگ‌هاست، ناحیه‌ای به شدت سرد بود. نروژ بیش از حد کوهستانی و زمین‌های سوئد دارای جنگل‌های انبوده بود. زمین‌های دانمارک نیز چندان به درد کشاورزی نمی‌خورد. به همین علت آنها همیشه با کمبود غذا روبه‌رو بودند و مجبور می‌شدند برای تهیه غذا به سرزمین‌های اطراف بروند.
آرزوی گنج
میان شمالی‌ها همیشه افسانه گنج‌های بزرگ رایج بود. آنها تصور می‌کردند در سرزمین‌های دور گنج‌های با ارزشی وجود دارد. شاید اولین اکتشافات آنها برای غذا بود اما وقتی راگنار صومعه لیندسفارن را غارت کرد، افسانه گنج‌های سرزمین‌های دور به واقعیت پیوست و میل به غارت در میان وایکینگ‌ها تبدیل به یک عادت شد.
افزایش جمعیت
هر چه زمان می‌گذشت، زمین‌های محدوده وایکینگ‌ها جای کمتری برای زندگی آنها داشت. رسم بر این بود که پسر ارشد زمین‌های خانوادگی را به ارث می‌برد و می‌توانست خواهران و برادران را در زمین‌های خانوادگی شریک نکند. در نتیجه آنها مجبور بودند برای به دست آوردن املاک جدید دست به اکتشاف بزنند.
ماجراجویی
میان وایکینگ‌ها نوعی احساس ماجراجویی نیز وجود داشت. حتی زمانی که آنها در اوج ثروت بودند و تبدیل به ترسناک‌ترین مردمان عصر خود شدند، باز هم به دنبال مسیرهای خطرناک و ناشناخته‌ای مثل اقیانوس اطلی یا شرق اروپا رفتند تا شاید املاک جدیدی در آمریکای شمالی و شمال روسیه امروز پیدا کنند که برایشان کاملا ناشناخته بود.
تجارت
همه انگیزه آنها غارت نبود. آنها پس از غارت و اکتشاف سرزمین‌های جدید، مسیرهای جدیدی برای تجارت ایجاد می‌کردند. پیش از آن بیشتر راه‌های تجاری در اختیار مسیحیان بود اما با ظهور وایکینگ‌ها، آنها تبدیل به تاجران جدید شدند.»
