فکرشهر ـ محمد محمدزاده فرد*: بیست سال پیش، وقتی کسی وارد برازجان می شد، با بازارهای قدیمی و مغازه هایی که برخی غیر قابل سکونت و در حال ویرانی بودند، روبرو می گردید.
در آن زمان یکی از فعالین اقتصادی شهر به فکر پاساژسازی افتاد و شروع به انجام این کار کرد و با ایجاد جلوه ای جدید و به روز از مغازه ها، رونق تازه ای به بازار برازجان داد، اما ماجرا به همان جا ختم نشد!
پس از گذشت چند سال و اکنون که همان فعال اقتصادی و سایر فعالین این حوزه شهر، متوجه شده اند که ساخت پاساژ از سود بالایی برخوردار است و در برازجان صدور مجوز ساخت پاساژ از گرفتن پروانه کسب مغازه هم راحت تر است، شروع به ساخت این ساختمان ها در جای جای شهر کرده اند؛ پاساژهایی ریز و درشت از 30 باب مغازه گرفته تا 300 واحد که تعداد آن ها هر روز در حال افزایش است و معلوم نیست تا کی ادامه خواهد داشت.
برای این که بدانید چرا همه به ساخت پاساژ روی آورده اند، مثالی ساده می زنم. فرض کنید فردی 500 متر زمین دارد و می خواهد در آن ساخت و ساز انجام دهد؛ اگر قصد ساخت آپارتمان داشته باشد، نهایتا می تواند 12 واحد در سه طبقه احداث کند؛ اما در نظر بگیرید با همان زمین، فردی شروع به ساخت پاساژ کند! می تواند با احداث مغازه های 15، 18 و 24 متری، چند مغازه ایجاد کرده و به فروش برساند؟ آن هم با چه قیمتی؟ با همین حساب سرانگشتی ساده می توان فهمید که سود این نوع ساخت و ساز چه قدر است!!
در این که اوایل امر ساخت بناهایی که جذابیت داشته و باعث جلب رضایت و جذب مشتری به بازار می شود کار پسندیده ای بوده، شکی نیست، اما اکنون این کار، در حال تبدیل شدن به یک معضل و مشکل و برای شهر می باشد؛ پاساژهایی خالی از کسب و کار و به طبع آن مشتری که بیشتر به مخروبه ای ـ حداقل در طبقات بالایی ـ شبیه هستند و برخی از آن ها به محلی برای کارهای خلاف تبدیل شده اند.
حال که به همت مسوولین شهرستان و استان ـ البته به تعبیر یکی از دوستان خائنین دشتستان - ؛ برازجان از شاهراه مواصلاتی استان به شهری در حاشیه و بن بست مانند تبدیل شده است، سوالاتی ذهن انسان را با خود درگیر می کند.
آیا بازار برازجان پاسخگوی این همه مغازه است و آیا به تعداد مغازه ها کاسب در شهر وجود دارد؟ و یا شاید قرار است به ازای هر نفر یک مغازه ساخته شود؟ اگه عزیزان این حوزه علاقه مند کمک به شهر هستند، چرا اقدام به ساخت یک گالری برای هنرمندان، یک مجموعه تفریحی مناسب با شان مردم و صد البته استاندارد، ساخت مکانی علمی برای نخبگان و... نمی کنند تا با کرایه و واگذاری آن ها به افراد و سازمان ها، مخارج خود را تامین نمایند؟
از نظر اقتصادی فعالین این حوزه به فکر سود خود هستند و این امری کاملا منطقی است و نمی توان بر آن ها خرده گرفت، ولی اصلی ترین سوال اینجاست که شهرداری بر چه اساسی مجوز ساخت این بناها را صادر می کند؟
پاساژهایی که هنوز تمام نشده، پایان کار می گیرند و شهرداری در برخی اوقات با گرفتن چند باب مغازه که بعدا به جای معوض به طلبکاران خود بدهد و برخی اوقات بدون گرفتن همین مغازه ها جواز ساخت و پایان کار آن ها را صادر می نماید، آن هم بدون در نظر گرفتن هیچ یک از شرایط شهرسازی و زیبایی شهری!!
پاساژهایی که مشکلات فراوان دارند و حداقل امکاناتی مانند پارکینگ و سرویس بهداشتی مناسب را نداشته، نیمه ساخته و رها شده اند و البته هزاران مشکل دیگر دارند که مجال گفتن آن ها در این یادداشت نیست؛ مشکلاتی که به معضل تبدیل شده اند و در این پاساژها بیداد می کنند. *سردبیر هفته نامه فکرشهر
منبع: نشریه فکرشهر ـ شماره 32
