فکرشهر ـ خانوم کوچیک: در شهریور ماه هر سال، مدیران کشوری آموزش و پرورش طی بیانیه ای که فقط برای فرزندان خودشان کاربرد دارد، تاکید می کردند که هیچ مدرسه ای حق گرفتن شهریه را ندارد و تهدید می نمودند و تاکید داشتند که مدیران متخلف را با گازوییل دیرسوز، آن هم با نرخ خرید کشورهای حوزه خلیج فارس، می شورانیم؛ اما موقع ثبت نام، مدیران مدارس با سه دستگاه پوز که در سامانه اداره دارایی ثبت نشده بود، پول رومیزی (پوز رومیزی) خود را با عناوین مختلف دریافت می‌کردند. مصداق این ماجرا شخص سراپاتقصیر خودم است که از کلاس اول تا ششم دبستان، «سرتیفیکیت» بانوی خیر مدرسه ساز را از دستان پرتوان مدیر مدرسه دریافت می کنم.از شانس بد، بند ناف بانوی محترمه خیر مدرسه ساز با آبسردکن گره خورده و من می بایست هر ساله یک دستگاه آبسردکن را به مدرسه اهدا کنم. صدالبته این حرکت عام المنفعه برای منفعت مردم نیست و اگر خریداری نکنم، فرزندم باید زبان افغانستانی را به خوبی یاد بگیرد تا در مدارس دولتی درس بخواند.
نکته اخلاقی ماجرا اینجاست که اولیا عزیز می بایست جوری فرزندان خود را تربیت کنند تا مصرف آبسرد کن کاهش پیدا کند.
مطالب فوق را گفتم تا به نکته عجیبی برسیم. تا این لحظه هیچ یک از مدیران کشوری و استانی آموزش و پرورش سخنی درباره ورودی ها نداشته اند و اصلا انگار آموزش و پرورش یادش رفته است که یکم مهرماه، وقت بازگشایی است.
حالا من مانده ام و یک دستگاه آبسردکن که قبل از مذاکرات جدید برجام خریداری شده تا مبادا جنس گران شود.
